Od najmłodszych lat związana jest z Chełmżą, miastem w powiecie toruńskim, gdzie przetrwała drugą wojnę światową, a później przez wiele lat pracowała, wychowując dzieci i opiekując się domem. W wolnych chwilach przygotowywała wypieki, które cenili jej najbliżsi i znajomi.

Jest pełną empatii osobą, która przetrwała pobyt na Syberii i przez lata opiekowała się bliskimi oraz pomagała innym, zwłaszcza seniorom z sąsiedztwa. Posiada także świetną pamięć - potrafi m.in. wymienić nazwiska kolegów i koleżanek, z którymi chodziła do szkoły podstawowej.

Przez wiele lat pracowała w Banku Spółdzielczym w Boniewie w powiecie włocławskim i do dziś utrzymuje kontakt ze swoimi dawnymi współpracownikami, którzy m.in. wysyłają jej  życzenia z okazji urodzin. Zawsze pomagała innym i dbała o wykształcenie swoich dzieci, a wnuki chętnie uczyła tabliczki mnożenia.

Zofia Rosalska urodziła się 29 czerwca 1921 roku w Bydgoszczy jako córka Jana i Stanisławy Szatkowskich. Miała trzech braci. W młodości razem z rodziną przeniosła się do Wtelna (powiat bydgoski), w którym ukończyła szkołę podstawową.

Mimo, że wiele lat spędziła mieszkając w Elbląg, to w naszym regionie, z którego pochodzi, spędziła najwięcej lat swojego długiego, pełnego pracy życia. W przerwach od zajmowania się gospodarstwem rolnym, czas najchętniej spędzała w swoim ogrodzie, gdzie pielęgnowała kwiaty.

Życie ciężko doświadczyło ją utratą bliskich, ale to właśnie w rodzinie i wierze znajduje największe wsparcie. Zawsze najlepiej dogadywała się z najmłodszymi, trojgiem wnucząt, którymi się opiekowała oraz pięciorgiem prawnucząt, chętnie odwiedzających prababcię.

Przez lata oddany pracy na łonie natury był nauczycielem i mentorem dla wielu pokoleń młodych leśników, którzy mieli okazję współpracować z nim w lasach Pojezierza Krajeńskiego. Jak wspominają najbliżsi -zawsze zachęca do zdrowego trybu życia, kontaktu z przyrodą oraz ciągłego samorozwoju.

Wojna, która odcisnęła na niej znaczne piętno sprawiła, że do dziś bardzo przejmuje się losami ojczyzny i jest na bieżąco z wydarzeniami mającymi miejsce w kraju. Ciężko pracowała prowadząc gospodarstwo rolne w Ostrowitem, gdzie zamieszkała po wojnie razem z mężem uczącym w lokalnej szkole.

Latami gościła mieszkańców naszego regionu w swoich kawiarniach w Solcu Kujawskim, a później w Gniewkowie i do dziś lubi, gdy ktoś składa jej odwiedziny, zwłaszcza liczne wnuki, prawnuki oraz praprawnuki, których razem doczekała się trzydzieściorga ośmiorga.

Przyszła na świat w Borach Tucholskich, a później przez lata mieszkała z rodziną w leśniczówce na terenie Wielkopolski. Do naszego regionu powróciła pod koniec lat siedemdziesiątych i zamieszkała w Świeciu.