Założyciel ruchu skautowego
Polskie harcerstwo wywodzi się, z dostosowanego do rodzimych potrzeb, ruchu skautowego założonego przez Roberta Baden-Powella.
Ten, urodzony w 1857 roku, brytyjski wojskowy walczył m.in. w Indiach oraz Afryce. Wsławił się wielomiesięczną obroną miasta Mafeking (1899-1900). Wtedy to właśnie utworzył, z nastoletnich chłopców, oddział pomocniczy (służba łącznikowa, wartownicza).
Gdy dwa lata później powrócił do Anglii przekonał się, że jego książka „Aids to scouting” („Wskazówki dla wywiadów”) przeznaczona do szkolenia żołnierzy zainteresowała również członków organizacji młodzieżowych.
Wreszcie w 1907 roku dotychczasowe doświadczenia i przemyślenia postanowił sprawdzić w praktyce. Na wyspie Brownsea zorganizował obóz dla chłopców, gdzie na wzór starszego rodzeństwa opiekującego się młodszymi wprowadził funkcję zastępowych. A patriotyczne wychowanie młodych ludzi odbywało się w kontakcie z przyrodą, poprzez rozwój fizyczny i moralny, w grupie rówieśniczej, która wspólnie wykonywała zaplanowane przez przełożonych zadania.
Już rok później wydał słynny podręcznik „Skauting dla chłopców”, a w 1910 roku wystąpił z wojska i całkowicie poświęcił się ruchowi skautowemu, który liczył już 100 tysięcy członków.
W 1909 roku powstała żeńska odmiana skautingu, którą kierowała siostra Roberta Baden-Powella, Agnes.
Lawinowy rozwój organizacji zaskoczył nawet założyciela skautingu. W 12 lat po formalnym powstaniu ruchu w jego szeregach, w 32 krajach, działało ponad milion osób. W 1939 roku, na dwa lata przed śmiercią Roberta Baden-Powella, na całym świecie było już 3,3 mln skautów.