Henryk Gajewski
Henryk Gajewski to jeden z twórców powojennej bydgoskich urologii
Henryk Gajewski urodził się w 1919 roku w Inokientiewsku koło Irkucka, gdzie jego rodzina wyjechała w poszukiwaniu lepiej płatnej pracy. Ojca pana Henryka zatrudniono na kolei transsyberyjskiej. Po wojnie polsko-bolszewickiej na mocy traktatu ryskiego rodzina Gajewskich wróciła do kraju i zamieszkała w Dubrowie na Wileńszczyźnie. W 1938 roku pan Henryk zdał maturę oraz egzamin na Wydział Lekarski Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie, gdzie ukończył pierwszy rok medycyny. W tym czasie wybuchła wojna. Mobilizacja nie objęła jednak studentów medycyny. Drugi i trzeci rok studiów ukończył już we Lwowie. W 1943 roku wstąpił do Armii Krajowej. W trakcie akcji „Ostra Brama” w 1944 roku, która była próbą odbicia Wilna, był członkiem 13. Brygady Okręgu Wileńskiego, w której pełnił obowiązki lekarza.
Po zakończeniu wojny pan Henryk wrócił na studia. Już w trakcie zdawania egzaminów dyplomowych rozpoczął pracę w Szpitalu Sióstr Elżbietanek w Zielonej Górze jako młodszy asystent. Uzyskał specjalizację I stopnia z chirurgii, a następnie specjalizację z urologii.
W Bydgoszczy pan Henryk zamieszkał w marcu 1957 roku, gdzie do 1985 pełnił obowiązki ordynatora Oddziału Urologicznego Szpitala Ogólnego nr 1 (dzisiejszego Szpitala Uniwersyteckiego nr 1 im. dr. A. Jurasza). Do roku 2004 pracował w poradni urologicznej w Spółdzielni Sanitas. Pan Henryk ma dwójkę dzieci – syna Jerzego oraz córkę Ewę.
W czasie 30 lat praktyki, dr Henryk Gajewski wyspecjalizował 13 urologów (w tym swojego syna prof. Jerzego Gajewskiego). Położył podwaliny pod rozwój nowoczesnej endourologii, wprowadzając zabiegi przezcewkowej elektroresekcji gruczołu krokowego i nowotworów pęcherza.