PORTAL INFORMACYJNY URZĘDU MARSZAŁKOWSKIEGO WOJEWÓDZTWA KUJAWSKO-POMORSKIEGO W TORUNIU

W październiku 2024 roku kolejni nasi beneficjenci w ramach Projektu „Wsparcie opieki nad zabytkami Województwa Kujawsko-Pomorskiego w 2024 roku” przeprowadzą prelekcje na temat zabytków i prac konserwatorskich, którym zostały poddane. I tak:

 

• 6 października o godz. 9.00 w kościele pod wezwaniem św. Małgorzaty w Płowężu, nazwa zadania: „Remont dachu kościoła p.w. św. Małgorzaty w Płowężu”,
• 6 października o godz. 11.00 w kościele pod wezwaniem św. Marii Magdaleny w Wąwelnie, nazwa zadania: „Wąwelno, ambona (XVIII w.), z kościoła p.w. św. Marii Magdaleny – kontynuacja prac ratunkowych”,
• 6 października o godz. 11.15 w kościele pod wezwaniem św. Mikołaja Biskupa w Pieraniu, nazwa zadania: „Prace przy polichromiach ściennych kościoła p.w. św. Mikołaja Biskupa w Pieraniu – sklepienie podchórza, konserwacja estetyczna etap IV”,
• 13 października o godz. 8:00 w kościele pod wezwaniem św. Anny w Kościeszkach, nazwa zadania: „Prace remontowe przy stolarce okiennej oraz etap I fumigacji kościoła parafialnego p.w. św. Anny w Kościeszkach”,
• 13 października o godz. 9:00 w kościele pod wezwaniem św. Mateusza w Ostrowie nad Gopłem, nazwa zadania: „Prace konserwatorsko-restauratorskie – przy ołtarzu głównym z kościoła parafialnego p.w. św. Mateusza w Ostrowie nad Gopłem I etap”,
• 13 października o godz. 11.45 w kościele pod wezwaniem św. Mikołaja w Ludzisku, nazwa zadania: „Prace konserwatorskie: polichromie stropu nawy głównej w kościele parafialnym p.w. św. Mikołaja w Ludzisku – etap IV”,
• 13 października o godz. 12.30 w kościele pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego w Grochowalsku, nazwa zadania: „Grochowalsk, ołtarz główny w kościele parafialnym p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego, II poł. XVIII w. Pełna konserwacja i restauracja nastawy ołtarzowej – etap III”,
• 13 października o godz. 16.00 w Parafii Prawosławnej p.w. św. Aleksandra w Aleksandrowie Kujawskim, nazwy zadań: „X etap prac konserwatorskich i restauratorskich przy ikonostasie z Parafii Prawosławnej p.w. św. Aleksandra w Aleksandrowie Kujawskim”, „Konserwacja i restauracja ikony św. Mikołaja i Wszystkich Świętych z Parafii Prawosławnej p.w. św. Aleksandra w Aleksandrowie Kujawskim”,
• 16 października o godz. 16.30 w kościele pod wezwaniem Opatrzności Bożej w Toruniu, nazwy zadań: „Etap II – Kontynuacja prac konserwatorsko-restauratorskich przy balustradzie empory bocznej, obejmująca odcinek 31 arkad w kościele p.w. Opatrzności Bożej w Toruniu, 1908 r.”, „Etap II – Pełna konserwacja i restauracja elementów polichromowanych ściany frontowej i siedmiu górnych kwater ściany zachodniej neorenesansowej szafy organowej z kościoła parafialnego p.w. Opatrzności Bożej w Toruniu, 1908 r. autor: organmistrz Ed. Wittek z Elbląga z warsztatu A. Terletzki”,
• 20 października o godz. 11:45 w kościele pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy, nazwy zadań: „Prace konserwatorsko-restauratorskie ołtarza św. Teresy w kościele p.w. NSPJ w Bydgoszczy – etap I”, „Prace konserwatorskie przy prezbiterium oraz attyce nawy głównej w elewacji północnej kościoła p.w. NSPJ w Bydgoszczy”,
• 20 października o godz. 12.30 w kościele pod wezwaniem św. Wojciecha Biskupa i Męczennika w Złotorii, nazwa zadania: „Prace konserwatorskie ogrodzenia cmentarza przy kościele p.w. św. Wojciecha Biskupa i Męczennika w Złotorii – etap 3”,
• 20 października o godz. 15.00 w kościele pod wezwaniem św. Mikołaja w Gronowie, nazwa zadania: „Remont konserwatorski kościoła parafialnego w. św. Mikołaja w Gronowie – VII etap”,
• 27 października o godz. 9.45 w kościele pod wezwaniem  Świętego Krzyża w Łowiczku, nazwa zadania: „Prace konserwatorskie przy zabytkach wewnątrz kościoła p.w. Świętego Krzyża w Łowiczku”,
• 27 października o godz. 12:00 w kościele pod wezwaniem  św. Jana Chrzciciela w Nieżywięciu, nazwa zadania: „Remont dachu na kościele parafialnym p.w. św. Jana Chrzciciela w Nieżywięciu -etap II”,
• 27 października o godz. 14:00 w kościele Parafii Ewangelicko-Augsburskiej we Włocławku, nazwa zadania: „Remont elewacji kościoła Parafii Ewangelicko-Augsburskiej we Włocławku”,
• 27 października o godz. 14:30 w kościele śś. Apostołów Piotra i Pawła w Tucznie, nazwa zadania: „Konserwacja polichromii we wnętrzu kościoła parafialnego p.w. śś. Apostołów Piotra i Pawła w Tucznie – etap V”.

 

Obiekty poddane konserwacji w roku 2024 w ramach Projektu „Wsparcie opieki nad zabytkami Województwa Kujawsko-Pomorskiego w 2024 roku” stanowią cechę charakterystyczną krajobrazu kulturowego województwa kujawsko-pomorskiego. Przyciągają turystów przemierzających po regionalnych, krajowych i międzynarodowych szlakach turystycznych. Poza funkcją historyczną, obiekty te pełnią funkcje sakralne oraz kulturalne. Z uwagi na funkcjonalność bezpośrednim odbiorcą są mieszkańcy, którzy będą mogli korzystać z obiektów bez przeszkód, a wśród nich przede wszystkich parafianie.

 

Dzieje kościoła w Płowężu sięgają XIII w. kiedy to świątynia powstała w miejsce poprzedniej drewnianej. Z tego wieku pochodzi pierwsza wzmianka historyczna. Kościół nie zachował oryginalnych cech gotyckich. Spowodowały to liczne przebudowy, zwłaszcza te dokonywane w 1414, 1649 – kościół uległ spaleniu w 1817 i 1820 wygląd został znacznie zaburzony zwłaszcza, że został otynkowany. Ściany budowli w starszych częściach są z głazów granitowych, natomiast w górnych, podobnie, jak i wieża z cegły. Pozostałością po „gotyku“ są widoczne na zewnątrz przy narożach niskie, wydatne szkarpy, od zachodu z jednym, a od wschodu z dwoma uskokami. We wnętrzu pozostałości stylu gotyckiego możemy dostrzec od razu, gdyż w ścianach są widoczne uskoki na różnych poziomach zachowanych murów kościoła gotyckiego.

Planowane zadanie dotyczyć będzie mocno zdegradowanej konstrukcji renesansowej więźby i pokrycia pozostałych dachów. Cała konstrukcja drewniana jest zaatakowana mikrobiologicznie (grzyby i insekty). Przez nieszczelne pokrycie dachowe wdzierająca się do wnętrza woda spowodowała ogromne zniszczenia podstawowych elementów konstrukcji dachu. Zniszczeniu uległy namurnice, końce krokwi oraz podwaliny i końce belek stropowych. Są miejsca, gdzie konstrukcje ram wiązarowych uległy przesunięciu i zakleszczyły się, powodując dociążenie belek stropowych, które niebezpiecznie uginają się. Cała konstrukcja więźby jest mocno niestabilna, co powoduje co jakiś czas nieszczelności w pokryciu dachowym.

 

Ambona z kościoła p.w. św. Marii Magdaleny w Wąwelnie, jak pozostałe elementy wyposażenia kościoła, pochodzą z XVIII w. Bogata forma, której wyraz artystyczny polegał na subtelnej polichromii i złoceniach aktualnie jest całkowicie zatarty przez liczne przemalowania. Ambona o barokowej formie doskonale podkreśla i współgra z bogactwem ołtarza głównego i jednocześnie wieńczy granicę pomiędzy nawą kościoła i prezbiterium. Poprzez przemalowania w latach 70-tych XX w. i liczne niebezpieczeństwa np. uszkodzeń mechanicznych, forma ambony uległa częściowemu zatarciu.

 

Kościół p.w. św. Mikołaja Biskupa w Pieraniu wzniesiony został w latach 1732-1743. W roku 1754 wnętrze kościoła pozyskało polichromie; zostały one następnie trzykrotnie przemalowane w XIX i XX w. W latach 2012-2017 przeprowadzono prace konserwatorskie polegające na usunięciu trzech warstw monochromii, wzmocnieniu podłoża, uzupełnieniu ubytków warstwy malarskiej, usunięciu przemalowań i wzmocnieniu struktury podłoża w prezbiterium oraz usunięciu i wzmocnieniu struktury podłoża w nawie głównej.

Obecnie planowana jest kontynuacja prac dotyczących podchórza, gdzie widoczne są wtórne przemalowania, osłabiona struktura drewnianego podłoża malarskiego, a także ubytki.

 

Kościół parafialny p.w. Św. Anny w Kościeszkach posiada wyjątkową wartość historyczna i artystyczną, a także społeczną. Jest miejscem kultu religijnego. Wzniesiony został w 1766 roku z fundacji wojewody radziejowskiego Franciszka Wysockiego. Do rejestru zabytków Województwa Poznańskiego wpisany został dnia 8. marca 1933 roku, kiedy to „wojewódzki konserwator zabytków sztuki” uznał go za „okaz dawnego drewnianego budownictwa ludowego przedstawiający wartość zabytkową”. Kościół drewniany, na kamiennej podmurówce, o zrębowej konstrukcji ścian. Więźba dachowa drewniana, niegdyś płatwiowo-jętkowa, obecnie wieszakowa. Dach kryty gontem. W środkowej części dachu sześcioboczna sygnaturka z baniastym hełmem krytym blachą, z latarnią. Ściany zewnętrzne szalowane, wewnątrz gładkie, polichromowane. Strop drewniany, płaski, polichromowany. Kościół trójnawowy, orientowany na wschód, na planie prostokąta z wydłużonym, trójbocznie zamkniętym prezbiterium z przylegającą od północy zakrystią. Od ścian: zachodniej i południowej dobudowane kruchty.

 

Pierwsza wzmianka o Parafii p.w. św. Mateusza w Ostrowie nad Gopłem pochodzi z 1325 r. Obecny budynek kościoła pochodzi zapewne z XIV-XV w., odbudowany po pożarze w latach 1720-1724. Z czasów odbudowy pochodzą zapewne sklepienia i więźby dachowe nad korpusem i prezbiterium oraz dobudowana od strony północnej kaplica grobowa fundatora.

Ołtarz główny z ok. 1730 roku, w stylu regencji, z tabernakulum rokokowym z 2 pol. XVIII w. Ołtarz architektoniczny, dwukondygnacyjny, pięcioosiowy, z bramkami po bokach, w których osadzono obrazy  św. Piotra i św. Pawła. Mensa skrzyniowa z antependium wyłożonym tkaniną. Korynckie kolumny, bujna ornamentyka, inne rzeźby. Drewno polichromowane, złocone, snycerka.

 

Kościół w Ludzisku wybudowany został w 1865 r w stylu neobaroku. W latach: 1932-34 został rozbudowany m.in. o wieżę z kruchtą wejściową, loże kolatorskie i zakrystię wg projektu poznańskiego architekta Lucjana Michałowskiego. Jest to budowla jednonawowa, murowana z cegły, tynkowana, z wieżą od zachodu i trójbocznie zamkniętym prezbiterium, nad którym wznosi się sygnaturka.

Ściany i stropy zdobią polichromie pędzla prof. Władysława Drapiewskiego z licznymi wyobrażeniami figuralnymi, symbolami religijnymi i patriotycznymi oraz dużą ilością dekoracji roślinnych. Materiał i technika malowideł ściennych na sklepieniu to prawdopodobnie technika klejowa. Sklepienie zwierciadlane, część płaska ponad fasetą (w postaci krótkiego odcinka krzywizny) podzielona na plafony. Centralny plafon w kształcie krzyża łacińskiego z zakończonymi w półkola ramionami z wyobrażeniem Matki Bożej królującej na tronie z godłem Polski w dłoniach  w otoczeniu postaci aniołów i dwóch płonących kaganków, pozostałe kasetony stropu w kształcie równych prostokątów dzielących powierzchnię na 20 dużych pól. W nich 16 postaci Polskich Świętych i Błogosławionych oraz w narożnych kasetonach 4 plafony. Całość otaczają 54 kwadratowe mniejsze kasetony z dekoracją geometryczno-florystyczną.

Ogólny stan zachowania tynku jest średni a miejscami dobry. W środkowej  części po dawnym zalaniu duże uzupełnienie z fragmentami nowej malatury nieudolnie naśladującej oryginał. Elementy drewniane zaatakowane zostały przez owady i wymagają dezynfekcji i wzmocnienia. Powierzchnia zabrudzona, w niewielkim stopniu spękana. Całkowite przemalowanie pochodzące z remontów przeprowadzonych w latach 80. i 90 zatarły kolorystykę, wysoki poziom i mistrzowskie wykonanie oryginału.

 

Nastawa ołtarza głównego w kościele parafialnym p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego w Grochowalsku datowana jest na początek XVIII w. Obiekt architektoniczny jest jednokondygnacyjny ze zwieńczeniem. Predella o krawędziach zamkniętych esowo, z nowymi metalowym tabernakulum. W skrajnych osiach predelle wtórnie nałożone pojedyncze plakiety z liści akantu i rozety pośrodku. Po bokach kolumny, a między kolumnami rzeźby św. Jana Ewangelisty i św. Antoniego z Dzieciątkiem. Na zasuwie retabulum ołtarza głównego obraz „Święta rodzina”.

Konstrukcja ołtarzu stabilna. W drewnie widoczne otwory wylotowe po owadach większości zakryte przez wtórną olejną powłokę malarską. W miejscach łączenia desek występują ubytki poszczególnych warstw technicznych ołtarza. Wstępne badania nie pozwaliły na pełną ocenę stanu zachowania oryginalnej polichromii. Ołtarz wielokrotnie przemalowano i przezłacano imitacją szlachetnych folii lub przemalowano brązą.

 

W roku 2015 przeprowadzono pierwszy etap prac konserwatorskich i restauratorskich części ikonostasu wraz z ikonami z Parafii Prawosławnej p.w. św. Aleksandra w Aleksandrowie Kujawskim. Obecny etap stanowi kontynuację tych prac. Ikonostas pochodzi z II poł. XIX wieku, sztuka cerkiewna, warsztat rosyjski ikony na desce. Stan zachowania: architektura ikonostasu została wielokrotnie przemalowana na biało. Złocenia przetarte na skutek użytkowania obiektu zostały w wielu miejscach przemalowane złotą farbą. Nieprzykryte przemalowaniami fragmenty złoceń ikonostasu posiadają przetarcia aż do czerwonego pulmentu.

Ikona św. Mikołaja i Wszystkich Świętych – II poł XIX w. z Parafii Prawosławnej p.w. św. Aleksandra w Aleksandrowie Kujawskim jest pociemniała, posiada spękania i ubytki warstwy malarskiej. Kiwot oprócz części złoconych jest przemalowany szarą farbą. Miejscami warstwa ta zachodzi również na złocenia. Złocony elementy są zniszczone i zmatowiałe. Złocenia na kolumnach i innych drobnych elementach są poprzecierane w niektórych partiach aż do zaprawy. Dostrzegalne są też ubytki zaprawy i ubytki drewna.

 

Neogotycka, drewniana balustrada empory w kościele p.w. Opatrzności Bożej w Toruniu o konstrukcji słupowej powstała w 1908 r. Charakteryzuje się prostą konstrukcją, ale jest bogato zdobiona, nawiązując do form gotyckich, takich jak powtórzenia, arkadowy fryz, blendy, ostrołuki, smukłe wydłużone formy i strzeliste elementy skierowane ku górze. Symetryczność przęseł oraz obecność chóru organowego, podpartego granitowymi konsolami i drewnianymi słupami z dekoracyjnymi rozetami, stanowią spójne neogotyckie wnętrze. Empora po licznych przemalowaniach i braku prac konserwatorsko restauratorskich zatraciła swój pierwotny charakter i stylistykę.

Prospekt w kościele p.w. Opatrzności Bożej w Toruniu powstał również w 1908 roku, ma neorenesansową oprawę frontową, drewnianą, polichromowaną ze złoceniami. Oprawa złożona z płycinowej podbudowy z 3-segmentową częścią prospektową. Środkowy segment bliźniaczy przydzielony jest niedużą półkolumną, niższy względem segmentów bocznych zwieńczony ażurową płaszczyzną o zwielokrotniony m wykroju w formie oślego grzbietu. Nad częściami bocznymi ażurowa kratka. Układ otworów labialnych ostrokątnych w poszczególnych częściach. Obiekt zachował się w bardzo złym stanie. Został zaatakowany przez owady żerujące w drewnie więc osłabiona jest struktura wewnętrzna drewna, które bez koniecznej ingerencji będzie dalej ulegało degradacji. Obiekt był w przeszłości kilkukrotnie przemalowywany. Złocenia przemalowano brązom, która uległa degradacji i utlenieniu, co sprawiło, że powierzchnia jest zmatowiała i przyciemniona nie odbijając światła.

 

Ołtarz św. Teresy  w kościele p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy powstał w stylu neobarokowym, architektoniczny, z jednokondygnacyjnym retabulum oraz z mensą. Retabulum zwieńczone, a na bokach ozdobione uszakami.

Mensa w kształcie czworoboku, antependium ozdobione złoconymi ornamentami – motywy roślinne. Retabulum w części środkowej płaskie, wypełnione obrazem przedstawiającym świętą Teresę, osadzonym w złoconej ramie z zakończeniem wklęsło wypukłym. Flankowane spiralnymi kolumnami na wysokich cokołach, zwieńczonymi korynckimi głowicami. Całe retabulum zakończone gierowaniem, na środku którego znajduje się rzeźba głowy anielskiej na obłoku, z którego rozchodzą się złote promienie. Widoczna jest destrukcyjna działalność drewnojadów. Obiekt jest częściowo przemalowany. Obraz św. Teresy jest silnie zabrudzony. Werniks mocno ściemniały oraz zażółcony. Płótno obwisłe, dość silnie zdeformowane.

Kościół parafialny Parafii Rzymsko – Katolickiej p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bydgoszczy zbudowany został w latach 1910-1912, neobarokowy, murowany, otynkowany. Jest stosunkowo współczesnym przykładem zastosowania nowych rozwiązań konstrukcyjnych (żelbet). Trójnawowy, bazylikowy z wydzieloną absydą, transeptem i kopułą. Na zewnątrz wieża z hełmem baniastym z latarnią, przybudowana do elewacji bocznej. Elewacje z bogatym wystrojem architektonicznym – w tym elementy kamieniarki oraz rzeźby z piaskowca i granitu oraz kartusze z rzeźbami i złoceniami z narzutu tynkarskiego.

 

Ogrodzenie cmentarza przy kościele p.w. św. Wojciecha Biskupa i Męczennika w Złotorii wykonane zostało w stylu neogotyckim i zamyka cmentarz z dwóch stron. Składa się z 32 przęseł i bramy z przylegającą furtką. Wykonane jest z cegły z tynkowanymi płycinami na przęsłach, przykrytych dwuspadowym daszkiem z cegieł.

Mur jest w bardzo złym stanie technicznym. Widoczne są liczne zabrudzenia a także ubytki w cegle, przebarwienia, zasolenia.

 

Kościół parafialny p.w. św. Mikołaja w Gronowie zbudowany został w 1. poł. XIV w. Wieża dostawiona 1. poł. XVII w., w tym czasie dobudowane prezbiterium przekształcone w 1750 r. Kościół gotycki, orientowany. Wzniesiony na cokole. Murowany z cegły o układzie gotyckim, z częściowym użyciem kamienia polnego w prezbiterium, ścianie zachodniej nawy i podmurówce wieży. Prostokątny, trójprzęsłowy korpus z węższym i niższym, prosto zamkniętym prezbiterium od wschodu, kwadratową, trójkondygnacyjną wieżą od zachodu, prostokątną zakrystią od północy przy narożniku wschodnim i kwadratową kruchtą boczną od południa. Otwory okienne oraz wejście do zakrystii i z kruchty bocznej do nawy ostrołukowe, w tym z zakrystii i kruchcie bocznej dwuuskokowe. Ściany boczne z korpusu zwieńczone profilowanym, tynkowanym gzymsem. Korpus, prezbiterium, kruchta boczna kryte osobnymi dachami dwuspadowymi (dachówka, karpiówka), nad nawą wieżyczka z sygnaturką z przełomu XIX/XX w., zakrystia kryta dachem pulpitowym.

Na skutek wieloletnich przecieków w połaci dachowej stan zachowania więźby dachowej był zadawalający natomiast stan pokrycia dachowego bardzo zły. W związku z powyższym dokonano remontu dachu. W chwili obecnej należy przystąpić do pilnego dokończenia remontu ścian kościoła. Na elewacji widoczne są ubytki cegieł, cementowych spoin, a także pęknięcia i zniszczone kształtki profilowe. Ściany są zagrzybione.

 

Jednonawowy drewniany kościół w Łowiczku o konstrukcji zrębowej pochodzi z 1711 r.  Mniejsze Prezbiterium jest mniejsze od nawy i jest zamknięte prostokątnie z murowaną zakrystią z boku. Wieża od frontu konstrukcji słupowej z bocznymi przybudówkami zwieńczona cebulastym hełmem blaszanym z latarnią. Dach dwukalenicowy, kryty blachą z wieżyczką na sygnaturkę zwieńczoną baniastym hełmem z latarnią. Wewnątrz stropy płaskie. Chór muzyczny wsparty na dwóch słupach, pierwotnie podwieszony. Zabytki wewnątrz kościoła to: organy z 1895 r. zbudowane przez Stanisława Krukowskiego, belka tęczowa z późnobarokową Grupą Ukrzyżowania, ołtarz główny późnobarokowy z 1poł. XVIII w., dwa ołtarze boczne z p. XVIII w., trzeci rokokowy, ambona barokowa z ok. poł. XVIII w., kropielnica granitowa, drewniana dzwonnica z 2 poł. XIX w. i klasycystyczny prospekt organowy z XVIII/XIX w. z drewna polichromowanego.

Upływający czas, zmiany wilgotnościowe, naprawy, modyfikacje, a także żerowiska owadów spowodowały degradację zabytkowych wnętrz.

 

Gotycki kościół w Nieżywięciu powstał na początku XIV w. jako kościół parafialny. Kościół p.w. św. Jana Chrzciciela wzniesiony został na planie prostokąta, z przylegającą od zachodu prostokątną wieżą, od północy prostokątną zakrystią, a od południa zbliżoną do kwadratu kruchtą. Kościół jest jednonawowy i jednokondygnacyjny. Wejście główne położone jest centralnie na dłuższej osi  kościoła, natomiast wejście boczne na osi kruchty. W południowo – zachodnim narożniku nawy znajdują się schody prowadzące na chór. Wieża jest trójkondygnacyjna, w dolnej części czworoboczna, natomiast w górnej przechodzi w ośmiobok. Jest węższa od bryły nawy. Schody na górne kondygnacje wieży znajdują się w jej przyziemiu. W północno – wschodnim narożniku wieży znajdują się schody prowadzące z nawy na chór. Korpus kościoła i kruchta pokryte są dwuspadowym dachem, zakrystię pokrywa dach pulpitowy. Całość wyłożona jest współczesną dachówką esówką. Kościół wzniesiony został na fundamencie kamiennym i opasany ceglanym cokołem. Ściany murowane są z cegły w wątku gotyckim.

Kościół pw. św. Jana Chrzciciela  w Nieżywięciu ostatni większy remont przechodził w roku 1964.  W 1999 r pomalowano wnętrze kościoła, wymieniono częściowo deskowanie, zrobiono nowe opapowanie i położono nowa dachówkę.  Konieczny jest remont   dachu oraz fumigacja,   a w późniejszych etapach także  naprawa ścian i fundamentów.

 

Kościół Parafii Ewangelicko-Augsburskiej we Włocławku usytuowany jest na południowy zachód od Starego Miasta na wygrodzonej działce z zabytkową kaplicą przedpogrzebową, zabytkowym ogrodzeniem wraz z kutą bramą w bliskim sąsiedztwie klasztoru oo. Franciszkanów. Kościół wybudowano w stylu neogotyckim w latach 1877-1881. Podczas II Wojny Światowej wieża kościoła została uszkodzona przez pocisk artyleryjski wystrzelony z czołgu radzieckiego. Bezpośrednio po II Wojnie Światowej w celu odtworzenia części uszkodzonej wieży rozebrano sterczyny. Remont pokrycia dachu wykonano na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku.

Stan zachowania całego obiektu jest bardzo zły. Poszycie dachowe na wszystkich dachach kościoła z arkuszy blachy ocynkowanej, które są mocno zdeformowane i rozszczelnione, nie spełnia swojego zadania i woda opadowa bez ograniczeń zalewa więźbę dachową. Większość elementów drewnianych została zaatakowana przez owady, co znacznie osłabia ich nośność.

 

Kościół parafialny p.w. św. św. Apostołów Piotra i Pawła w Tucznie wybudowany został w 1890 staraniem rodziny Wichlińskich. Styl neogotycki. Świątynia na planie krzyża łacińskiego, jednonawowa, orientowana, murowana z cegły palonej, tynkowana wewnątrz, kryta dachem wielopołaciowym. Elewacje na cokole, oszkarpowane, ujęte gzymsem kordonowym, zwieńczone gzymsem podokapowym. Sklepienie gwiaździste, będące pochodną sklepienia krzyżowego, otrzymanego przez utworzenie szeregu żeber usztywniających, będących szkieletem nośnym sklepienia ceglanego. Dach dwuspadowy, kryty dachówką karpiówką, na więźbie drewnianej. Wysoka wieża (40 m.) zwieńczona strzelistym dachem krytym blachą, pełni funkcję dzwonnicy.

Zapoczątkowane w 2018 r. prace konserwatorskie mają doprowadzić do powstrzymania degradacji oryginalnych wypraw i przywrócenia pierwotnych wartości artystycznych i estetycznych.