Sto drugie urodziny pani Aurelii
Aurelia Liwińska, mieszkanka Torunia, jedna z osób uhonorowanych marszałkowskim medalem Unitas Durat Palatinatus Cuiaviano-Pomeraniensis w ramach obchodów stulecia odzyskania przez Polskę niepodległości obchodziła 24 lipca sto drugie urodziny. Pani Aurelii najlepsze życzenia urodzinowe w imieniu samorządu województwa przekazał marszałek Piotr Całbecki. Aurelia Liwińska uczestniczyła także w uroczystości odsłonięcia instalacji zawierającej kartki ze złożonymi pod deklaracją na stulecie odzyskania niepodległości podpisami mieszkańców naszego regionu („Deklaracja na stulecie”).
Wciąż kontynuujemy naszą akcję honorowania osób, które ukończyły setny rok, rozpoczętą z okazji setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. W związku z tym zapraszamy do kontaktu rodziny osób z województwa kujawsko-pomorskiego, które w tym roku skończą setny rok życia, a także osób, powyżej setnego roku życia, a którym do tej pory nie wręczyliśmy medalu. Prosimy o kontakt pod numerem telefonu 56 62 18 562.
– Dzieciństwo i młodość osób urodzonych w 1919 roku i wcześniej przypadły na czasy II Rzeczypospolitej i restytucji państwa, widzieli okropności II wojny światowej, uczestniczyli w powojennej odbudowie, pamiętają siermiężne czasy peerelu i wiosnę Solidarności. Ich pamięć, historie ich życia to żywe kroniki tamtych czasów. Tym cenniejsze, że przefiltrowane przez osobiste losy i doświadczenia – mówi marszałek Piotr Całbecki.
Informacje o wszystkich osobach powyżej setnego roku życia uhonorowanych marszałkowskim medal w zakładce na naszej stronie „Rówieśnicy niepodległej”.
Aurelia Liwińska urodziła się w 24 lipca 1917 roku w majątku Kołbanie na Wołyniu w patriotycznej, polskiej rodzinie, jako piąte dziecko Aliny z Kurowskich i Mariana Zaleskiego herbu „Dołęga”. Wychowała się w środowisku wielokulturowym, wielowyznaniowym. Jej ojciec został zamordowany podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku.
Gdy miała dwadzieścia sześć lat przeżyła rzeź wołyńską w 1943 roku, uciekając do Warszawy od bandy banderowców i ich mordów. W stolicy mieszkała między innymi podczas Powstania Warszawskiego. Po wojnie, jako odszkodowanie po opuszczonym domu otrzymała osiemnaście hektarów ziemi wraz z zabudowaniami w podwarszawskim Iwicznie. Mieszkała tam razem z matką oraz dwójką dzieci – synem siostry i sierotką Danusią, która uratowała z rzezi wołyńskiej. W tym czasie poznała swojego męża Czesława, który powrócił z niewoli niemieckiej.
Pani Aurelia opowiada, że po śmierci matki on przyszedł i powiedział: „Pani nie ma nikogo, ja wróciłem z niewoli niemieckiej, może połączymy swoje losy i pójdziemy dalej?” Ślub wzięli 26 grudnia 1945 roku i razem przeżyli 53 lata. Prowadzili wspólnie gospodarstwo i mały hotelik. Doczekali się czworga dzieci oraz dziesięciorga wnucząt i trzynaściorga prawnucząt. Po śmierci męża w 1998 roku zamieszkała z córką w Toruniu. Pani Aurelia w wieku stu dwóch lat jest wciąż osobą niezwykle żywotną, pogodną i radosną. Uważa, że jak człowiek jest smutny, to jest nielubiany, nie będzie miał przyjaciół. Wyznaje zasadę „Śmiej się z ludźmi, płacz w ukryciu, bądź lekki w tańcu, ale nigdy w życiu”. To jej jest recepta na długie życie. Jeśli chodzi o nawyki, to naleweczki nie odmawia. Poza nalewkami lubi spacery z kijkami.
Beata Krzemińska
rzecznik prasowa Urzędu Marszałkowskiego
24 lipca 2019 r.
Ostatnia aktualizacja: 25 lipca 2019 r.
