Bolesław Danielkiewicz
Major Bolesław Danielkiewicz w czasie II wojny światowej brał udział w walkach, za co został odznaczony Krzyżem Armii Krajowej. Kombatant ukończył studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.
Urodził się 28 stycznia 1924 roku na terenie województwa lubelskiego, we wsi Cichostów położonej w powiecie parczewskim, w gminie Milanów. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej Danielkiewiczowie przenieśli się do Pińska na Polesiu. Tam pan Bolesław skończył szkołę podstawową i gimnazjum. Gdy wybuchła II wojna światowa, miał niespełna czternaście lat. Po wejściu Armii Czerwonej na wschodnie tereny II RP rodzina postanowiła uciec do Generalnego Gubernatorstwa i tam zacząć życie od nowa. Po dwóch latach wrócili do Pińska.
Ojciec pana Bolesława zginął w 1943 roku, po akcji, którą dowodził Jan Piwnik „Ponury” – cichociemny (szef Kedywu Okręgu Radomsko-Kieleckiego AK). „Ponury” dostał polecenie, żeby ze swoją brygadą wyzwolić z więzienia dowódców Armii Krajowej. Podczas strzelaniny zginęli dowódca i zastępca więzienia, a ojciec pana Bolesława i trzydziestu innych żołnierzy, po czterech dniach zostali aresztowani przez Niemców i rozstrzelani.
Bolesław został z mamą i dwiema siostrami. Podczas wycofywania się armii niemieckiej, w obliczu wizji „wyswobodzenia” przez Armię Czerwoną, w 1944 roku rodzina Danielkiewiczów po raz kolejny uciekła do Warszawy. W 1944 roku, w wieku dwudziestu lat, dostał wezwanie do wojska i stał się żołnierzem 11. Pułku Artylerii Haubic Wojska Polskiego. Przysięgę złożył 6 listopada 1944 r. pod Warszawą. Wraz ze swoją jednostką przeszedł cały szlak bojowy walcząc w 1944 roku o przyczółki na zachodnim brzegu Wisły, wspierając ogniem tam 3. Dywizję Piechoty. Na Wale Pomorskim walczył pod Borujskiem i Żabinem. Uczestniczył także w walkach w rejonie Starej Odry, Ruppiner-Kanal i Hawelą. Szlak bojowy zakończył wraz ze swoją jednostką 8 maja 1945 r. pod Stolzenhagen (obecnie Stołczyn, dzielnica Szczecina) w ramach operacji berlińskiej II Frontu Białoruskiego. W wojsku służył jeszcze przez rok po zakończeniu wojny po czym wstąpił na wyższą uczelnię i skończył studia chemiczne na toruńskim UMK.
W 1952 roku zdobył tytuł magistra i dostał przydział pracy w zakładach chemicznych Rokita w Brzegu Dolnym (województwo dolnośląskie). Bolesław jeszcze na studiach poznał studentkę (także chemii) Gertrudę i razem z nią pracował na Dolnym Śląsku. W 1953 roku para pobrała się i założyła rodzinę. Wychowali dwóch synów. Po sześciu latach przenieśli się do Bydgoszczy, gdzie zatrudnili się w zakładach chemicznych. Senior mieszka tam do dziś.
Pan Bolesław należy do Związku Kombatantów i Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Chemicznego. Jeszcze do niedawna regularnie uczestniczył w spotkaniach z przyjaciółmi z wojska i uczelni. Od zawsze pociąga go motoryzacja, w przydomowym garażu naprawiał rodzinne auto. Razem z żoną dbali o dom.
Biuro Prasowe Urzędu Marszałkowskiego
styczeń 2024 r.