Henryka Żebrowska
Najbliżsi podziwiają ją za samodzielność, siłę i odwagę. Wychowana w szacunku do ziemi, w rodzinie o rolniczych tradycjach, nie bała się ciężkiej pracy. Z powodzeniem łączyła pracę zawodową, wychowywanie siedmiorga dzieci i prowadzenie gospodarstwa.
Przyszła na świat 5 sierpnia 1924 roku w miejscowości Lisiaki (powiat golubsko-dobrzyński) w wielodzietnej rodzinie Julianny i Józefa Drozdowskich, miała pięcioro rodzeństwa. Rodzice pani Henryki trudnili się prowadzeniem gospodarstwa rolnego. Gdy wybuchła wojna miała niespełna piętnaście lat. Niestety nie udało jej uniknąć zesłania na roboty przymusowe. Doświadczyła trudów czasu okupacji.
Wyszła za mąż, za starszego od siebie o dziewięć lat, Czesława. Mąż pani Henryki był muzykiem, grał w zespole na skrzypcach i akordeonie. Rodzina początkowo mieszkała w Czepieniu (powiat golubsko-dobrzyński), później przeprowadzili się do miejscowości Nowy Młyn. Doczekali się siedmiorga dzieci. Niestety, szybko owdowiała, jej mąż zmarł, miał zaledwie 57 lat. Odtąd sama troszczyła się o dzieci, prowadzenie domu i utrzymanie rodziny, równocześnie pracując w zakładzie produkcyjnym. Aktualnie wraz z synem mieszka w Bydgoszczy.
W młodości uczyła się krawiectwa. Lubiła szyć i na swoim „Łuczniku” wyczarowywała oryginalne stroje dla najbliższych. Na emeryturze podróżowała, lubiła odwiedzać przyjaciółki i spotykać się z wnukami.
Beata Krzemińska
rzecznik prasowa Urzędu Marszałkowskiego
sierpień 2024 r.