Emilia Kasperska
Z domu Kochowicz, urodziła się 6 stycznia 1925 roku w Sypniewie koło Warszawy. W dzieciństwie, po przedwczesnej śmierci matki, wychowywała się z ojcem i trójką przyrodnich braci. Ukończyła szkołę w rodzinnej miejscowości.
Podczas okupacji została wywieziona do pracy przymusowej w gospodarstwach rolnych na Mazurach będących wówczas w granicach Rzeszy (Prusy Wschodnie). W pierwszej rodzinie była źle traktowana przez niemieckich gospodarzy, ale na szczęście została stamtąd skierowana do innego gospodarstwa, którego właściciele odnosili się do niej z życzliwością, czuła się tam, jak członek rodziny.
Po wojnie poznała męża Bronisława Kasperskiego. Małżonkowie zamieszkali w Toruniu. Pan Bronisław pracował w firmie Elana, a pani Emilia w szpitalu miejskim przy ulicy Batorego. Praca w służbie zdrowia stała się jej życiową pasją, a jej serdeczność i szacunek wobec pacjentów sprawiły, że była przez nich bardzo lubiana. Wiele osób wspomina, jak dbała o nich, parząc im herbatę i troszcząc się o ich komfort.
– Babcia była też mistrzynią robótek ręcznych. Spod jej rąk wychodziły piękne narzuty, swetry oraz czapki. Była też świetną gospodynią domową – wspomina wnuczka.
Z mężem Bronisławem doczekali się dwójki dzieci – syna i córki oraz wnuczki. Po śmierci męża zamieszkała w podtoruńskich Dobrzejewicach.
Beata Krzemińska
rzecznik prasowa Urzędu Marszałkowskiego
Styczeń 2025 r.