Zenobia Orłowska
Zenobia Orłowska urodziła się 29 września 1921 roku w Pabianicach (województwo łódzkie). Matka Elza Haid, z pochodzenia Niemka, pracowała jako szwaczka, a ojciec Michał Stępczyński był kowalem. W rodzinnym mieście dorastała razem z bratem i siostrą. Ukończyła Szkołę Podstawową nr 19 w Pabianicach, a wolnym czasie pracowała jako tkaczka, pomagając matce. Jako młoda kobieta, po wybuchu drugiej wojny światowej została wywieziona na przymusowe roboty do Niemiec. Pracowała m.in. w Schwerin i Neuenstein. Udało jej się uciec, ale z uwagi na brak dokumentów, była skazana na wojenną tułaczkę.
Po wojnie trafiła do Opławca (dziś dzielnica Bydgoszczy). Pracowała w okolicznym gospodarstwie rolnym, a później znalazła zatrudnienie w Bydgoskich Zakładach Elektromechanicznych „Belma”. Podczas wizyty w Warszawie poznała swojego przyszłego męża Zygmunta Orłowskiego, weterana drugiej wojny światowej, który pracował jako ślusarz. Para pobrała się w 1962 roku. Doczekali się dwojga dzieci – zmarłej jako niemowlę córki – oraz syna. W wolnym od pracy czasie pani Zenobia udzielała się w lokalnym komitecie.
Po przejściu na emeryturę pomagała w wychowaniu dwojga wnuków. Ma także czterech prawnuków. Zawsze była pracowitą i konsekwentną w działaniu osobą. Cechuje ją także silny charakter i samodzielność. Obecnie razem z synową mieszka w Bydgoszczy i chętnie spędza czas na swoim balkonie.
Beata Krzemińska
rzecznik prasowa Urzędu Marszałkowskiego
Październik 2021 r.